ضعف بزرگ سینمای ایران فیلمنامه است
هوشنگ جمشیدیان، نویسنده و کارگردان به‌مناسبت 20 شهریورماه، روز ملی سینما در گفت‌وگو با ایکنا از اصفهان اظهار کرد: سینما نوعی صنعت و صنعت نیز به دنبال بازدهی و خلق پول است؛ در همین راستا مفاهیم و مسائلی را انتخاب می‌کند که پول‌سازتر باشد؛ برای مثال اگر مقصود خود را در ژانر کمدی پیدا کرد، به همان سو متمایل می‌شود؛ بنابراین با نگاه به آثار سینمایی می‌توان گفت مفاهیم ارزشی سهم کمتری در آنها دارند و سینما اغلب به ساختارهای سطحی و به اصطلاح، عامه‌پسندانه رو آورده است. سینمای پیش از انقلاب نیز که به فیلم‌فارسی معروف بود، از همین قاعده پیروی می‌کرد؛ فیلم‌هایی ساخته می‌شد که مخاطبان را صرفاً برای خندیدن و رفع خستگی به سینما می‌کشاند.
وی با تأکید بر اینکه فیلمنامه اولین قدم در ساخت آثار شاخص به‌شمار می‌رود، افزود: ضعف بزرگ سینمای ما فیلمنامه است و مواردی از قبیل استعداد ذاتی نویسنده، پایه مطالعاتی و حمایت و سرمایه‌گذاری، لازمه اعتلای آثار سینمایی در این زمینه محسوب می‌شود.
عضو شورای صدور پروانه نمایش اداره‌کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان اصفهان در خصوص تولید آثار دینی در سینما گفت: حمایت از این آثار بسیار محدود است که موجب می‌شود محتوای دینی کمتر تولید شود. ساخت آثار بزرگی نظیر محمد رسول الله(ص) نیز به دلیل حمایت دولتی بوده است؛ بنابراین سرمایه‌گذاری برای تربیت افرادی که به تولید محتوای فاخر بپردازند، احساس می‌شود. سینما برای رشد خود به حمایت نیاز دارد و آثار ارزشی و دینی، بیشتر با حمایت دولتی یا ارگانی ساخته می‌شوند؛ زیرا به دنبال بنا کردن مفاهیم پایه‌ای هستند.
وی اختصار و اقتصاد در سینما و همچنین محدودیت‌های تولیدی و حمایتی را عواملی دانست که موجب می‌شود محتوا زیر سؤال برود؛ برای مثال انتخاب بازیگر ضعیف یا لوکیشن نامناسب و عوامل گوناگون دیگر، محتوا را تحت تأثیر قرار می‌دهد. در سال‌های اخیر نیز فیلم‌های بسیاری ساخته شده؛ اما آن‌گونه که باید، نتوانسته‌اند مخاطب را تحت تأثیر قرار دهند.
جمشیدیان در خصوص نقش سینمای غرب در جهت‌دهی به سینمای ایران گفت: سینمای ما به هر حال پدیده‌ای وارداتی است و اکنون نیز مجامع غربی با برگزاری جشنواره‌ها، اعطای جوایز متعدد و جایگاهی که برای خود ایجاد کرده‌اند، سعی دارند تا نگرش فیلمسازان ایرانی را به خود جلب کنند. جشنواره‌های بومی از قبیل جشنواره فجر نیز در دیده شدن فیلمسازان ایرانی در صحنه بین‌المللی مؤثر بوده است؛ اما به هر حال مجامع غربی با حمایت‌های مستمر و اختصاص بودجه‌های کلان به صنعت سینما سعی در الگودهی دارند و از این طریق سوء‌استفاده‌هایی نیز صورت می‌گیرد؛ برای مثال انتخاب و اعطای جایزه به فیلم‌ها و آثاری با سمت و سوی خاص موجب می‌شود تا جوانانی که آگاهی کمتری در این‌باره دارند، با هدف راه‌یابی به جشنواره‌های جهانی به ساخت فیلم بپردازند.
وی تأکید کرد: اگر حمایت دولتی و بومی از فیلمسازان صورت بگیرد، مانند حمایتی که در انجمن سینمای جوان انجام می‌پذیرد، می‌توان توجه به محتوا را در تولید آثار مورد تأکید قرار داد و مجالی برای حضور افراد متعهد فراهم کرد.
زهرا مظفری‌فرد
انتهای پیام
The post ضعف بزرگ سینمای ایران فیلمنامه است Originally appeared on iqna.ir